Het was een zoele avond.
Mooi ouderwets woord – zoel. Ongetwijfeld heeft het dezelfde wortels als zijn synoniem `zwoel’. Maar dit is eleganter, mysterieuzer, het is een woord dat emoties en sferen oproept die niet in taal te vangen zijn.
In de schemering fietste ik langs het park. De bomen roken naar mist en naar kleurend blad. Een onverwachte vochtige, koude luchtvlaag vlocht zich door de warme avond heen. Plotseling was de herfst dichtbij.
In de verte riep de uil die in het bos leefde en die `s nachts boven de stad uit jagen ging.