Pastinaak, pompoen, raapjes, zoete aardappel – je kunt geen tijdschrift openslaan of er staan recepten in met deze groenten. `Vergeten groenten’, wordt er altijd met nadruk bij vermeld. Ook op menukaarten in hippe restaurants nemen gerechten met vergeten groenten een prominente plaats in.
Het rare is, dat die trend ondertussen al jarenlang aan de gang is. Hoe `vergeten’ zijn die groenten dan eigenlijk nog? Zelfs bij Jumbo kun je tegenwoordig pastinaken kopen. Toch is juist de vergeetstatus een unique selling point, mensen eten blijkbaar graag iets exclusiefs. Iets dat in een verborgen, ommuurde tuin groeit, ergens ver weg, waar een oude, wijze tuinman waakt. Voor slechts een select groepje fijnproevers opent hij de poort van zijn bijzondere tuin.
Dat selecte groepje, dat zijn dan de koks, amateur en professioneel, en andere foodies, die gaan waar bijna niemand gaat. Zij zijn de ontdekkingsreizigers, een unieke groep die zich door hun scherpe oog en verfijnde smaak onderscheiden van de grote massa. Zij weten wat lekker is, ook al is dat lekkere verborgen onder een dikke laag stof.
Het hele vergeetconcept is onweerstaanbaar. Zeg nou zelf, een vergeten groente is toch veel aantrekkelijker dan een doordeweekse, doodgewone stamppot?
Uitgevers begrijpen dit, en brengen de ene na de andere vergeten schrijver op de markt. Vreemd dat er niet nog meer bedrijven zijn die hier hun marketingslag mee slaan. Ik doe een paar suggesties: het vergeten restaurant, een vergeten toneelstuk, het vergeten dessert, een vergeten dance party, een menu bereid volgens vergeten recepten, de vergeten make-up truc, een vergeten popgroep, een vergeten stadswijk, een vergeten park, een vergeten genoegen…..