Eigenlijk zou ik iets moeten schrijven over `de stekker eruit trekken’, `een kabinet laten knallen’ of `over je schaduw heen springen’. Maar steeds als ik vanachter mijn bureau naar buiten kijk, zweeft een roze wolk mijn gezichtsveld binnen.
Zelfs op een grijzige dag als vandaag wordt er in de tuin van de benedenburen een romantisch feest gevierd. Het begon ongeveer twee weken geleden, toen verscheen de allereerste, brutale bloesem aan de prunus. Een paar bloemen, niet meer. Daarna een hele tijd niets, en toen, drie, vier dagen geleden, ging het opeens snel. Elke dag, nee elk uur waren er meer bloemen te zien. Ik moest er steeds even naar kijken. En nu de boom een en al roze elegantie is, kom ik haast niet meer aan werken toe. Het beste zou zijn om alle afspraken af te zeggen en alle deadlines uit te stellen, en mijn stoel voor de balkondeuren te parkeren. Kijken, kijken – net zo lang tot de wind alle roze blaadjes verwaait.