Zonnebloemen hebben een gezicht. En een achterhoofd.
Ze doen me altijd denken aan De tuinen van Dorr, een sprookje van Paul Biegel. Daarin verandert het hulpje van de tuinman in een mooie bloem. Zijn geliefde, de prinses, oogst elke herfst het zaadje dat zijn hart is om dat in het voorjaar weer te zaaien. Complicerende factor is een heks, die het hele land beetje voor beetje verdort. Uiteindelijk komt het goed, zoals het in een sprookje hoort. Je zou willen dat dat in de echte wereld ook zo altijd zo was.