Ik gaf op mijn balkon de planten water. De temperatuur was nog zomers, maar de herfst hing al als een vermoeden in de lucht. Door omstandigheden woonde ik een tijdje niet in mijn eigen huis. (Wat is dat eigenlijk voor een rare, vage uitdrukking: `door omstandigheden’. Wat bedoel je met `omstandigheden’? Het hele leven hangt aan elkaar van omstandigheden, niets gebeurt er zonder dat de ene omstandigheid zich verbindt met de andere. Onnodig om dat op deze manier nog eens te benadrukken. Conclusie: `door omstandigheden’ is gewichtigdoenerij, een uitdrukking die niet meer bevat dan wat lege lucht.)
Goed, ik woonde dus een tijdje niet in mijn eigen huis en de geraniums, rozen en clematis voelden zich verwaarloosd. Dorst, dorst, dorst – zongen ze met hoge stemmetjes, en ik haastte me met mijn gieter naar de meest uitgedroogde exemplaren. Planten zijn levende wezens, en op dat moment was ik me er weer eens van bewust dat zij van mij afhankelijk zijn. De dood van zo’n wezen wil je niet op je geweten hebben, lijkt me. (Hoewel er genoeg mensen zijn die zonder gewetenswroeging een plant in de vuilnisbak kiepen, alleen maar omdat ze hem zat zijn).
In mijn haast maakte ik echter wel een ander slachtoffer: ik zag een spinnenweb over het hoofd dat zich uitstrekte van het balkonplafond tot aan de takjes van de roze hanggeranium. Een kunstwerkje van gesponnen zilver, of liever: een voormalig kunstwerkje. Een paar cruciale draden die het geheel in evenwicht hielden, had ik kapot getrokken. Het kunstige spinnenweb verschrompelde tot een slordig haakwerkje, een broddellapje. De spin klemde zich vast aan een losse draad –stupéfait.
Sorry, sorry, mompelde ik.
Even zweefde hij als een trapezewerker heen en weer. Maar binnen een halve minuut hernam hij zich, hees zich aan zijn draad omhoog en begon een nieuw web te spinnen. Back to business. Ik was onder de indruk. Ok, er overkomt je iets ellendigs, iets wat je niet aan had zien komen. Maar dat is geen reden om je te laten verslaan. Kom op, niet wenen maar gewoon opnieuw beginnen.
Van zulke veerkracht kon ik nog wel iets leren. Ik pakte de gieter weer op en ging verder met gieten – heel voorzichtig.